Vandaag zien wij het ruim. Wintam ligt slechts 8 km van het echtelijke dak en dus wordt er een stevige extra gebouwd aan de Kwikjes tocht van 24 km. Het is Allerzielen en dat gaan we geweten hebben. De bootsvrouw van Heen & Weer II komt met een verhaal. Wij hebben geluk dat ze vandaag vaart want gisteren omstreeks hetzelfde uur had ze ‘de Louis’ uit het water gehaald ! De arme stakker had de Rupel beschouwd als laatste vluchtweg uit zijn miezerig geworden leven ! Ze vertelt haar verhaal zo alledaags dat het griezelig wordt. Ik sidder en ril, vreselijk vind ik deze ochtend. We verlaten het veer bij de sluis van Wintam, gaan letterlijk terug over tot de orde van de dag. Stappen een eindje met de wandelaars mee over de dijk van het zeekanaal. Lopen vervolgens langs de kerk naar de startzaal. Zullen vandaag aardig wat bekenden tegenkomen, die je eerder zou verwachten in Beyne-Heusay. Gaande van Jeannine (Leuven) & Nadia, over Willy & Marij tot Danny Padstapper. Ook nu weer een korte en een lange lus. Wij zijn het vandaag eens met de parkoersbouwer, beginnen met de korte lus. Het wordt een ruim uur dokkeren over kasseitjes, tot mijn groot jolijt en Linda’s ergernis, al dan niet geveinsd. Na de broertjes De Keyser nemen wij de kinderkopjes van Polderdam tot ons. Langs de Havesdonckhoeve dokkeren we voorbij het beeld van Donatus Kwik dwars door de Nattenhaasdonk. Onverharde achterafjes zorgen even voor verpozing terwijl we rond de bewoning van Hingene stappen. Maar dan volgt alweer een kasseidijkje tot d’Oude Poort en het park van kasteel d’Ursel. Heerlijk flaneren we door het domein met zijn prachtige dreven en waterpartijen. Aan de overkant de Kleine Hinck en kasseiwegjes uiteraard ! Vervolgens rustig langs een wilgenpad tot de dorpsrand van Wintam. Achterom lopen we naar de startzaal, menig gemotoriseerd wandelaar zoekt intussen wanhopig naar een parkeerplaats zo dicht als mogelijk bij koffie en Duvel.
De langere etappe vatten we aan in achtervolging op clubmaatje Ghislaine. Eerst onderaf de dijk van het zeekanaal, vervolgens op ‘den béton’ zoals zij dat zo kleurrijk kan verwoorden. Er zweeft wat nattigheid door het zwerk als we verhard ruilen voor nogal glibberig onverhard. In de verte knallen de tweelopen, het trieste menselijke aspect van de herfst. Wij stappen langs ondermeer koolzaad in bloei richting Eikse Amer en Eikevliet. Zijn er te talrijk voor het piepkleine zaaltje. Gaan dan maar op de trap zitten om de boterhammetjes te verorberen. We hebben een lokaal lusje te goed. Schuttersgilde Sint-Donatus maakt staande wippen klaar voor de schieting. Wij glijden een vettig landdijkje in, behoedzaam, willen er als tweevoeter doorheen komen. Daarna wachten prachtige groene dreven, het mooiste wat Klein Brabant te bieden heeft. Voorbij een vijver dicht bij de expresweg opnieuw … kassei. Linda knarsetand zwijgend, ik zweef haast vrolijk over de gladde kopjes. Bij het Eyckerhof is mij ega haar beproeving voorbij. We stappen rond het top restaurant en slaan dan rechtsaf de Spuistraat in. Het kronkelend tarmacje voert ons terug naar Eikevliet. Het is wel opletten voor het drukke verkeer, dit is een gekende sluipweg in de streek.
We hebben nog een uurtje voor de boeg tot de finish. Voorbij de maïsoogst wacht de Paepenstraat en verderop een pad afgezoomd met canadabomen en grachten. Sommigen vinden de weg naar de volgende pint blijkbaar te lang. Lopen rechtdoor naar de aankomst. Wij kunnen dit niet goedkeuren. Trouw volgen wij de instructies van de parkoersmeester langs een plantenkwekerij en nog wat nat groen gebied. Dan wacht het open terrein tussen Hingene en Wintam. Dankzij het gedeeltelijk afgereden maïs kunnen we genieten van heerlijke vergezichten die reiken tot Boom. Een laatste straatje … de eindmeet is nabij. Bij de Duvel praat ik even bij met Alfred. Jeroen maakte er ons al attent op. Deze tocht wordt volgend jaar niet meer georganiseerd. Om extra sportieve redenen, zo blijkt. Zonde vinden wij het. Gesterkt beginnen wij aan onze laatste etappe, terug naar de boot en verderop Schelle en Hemiksem. Het ontgaat ons haast dat we mits een lichtknop de bootsvrouw dienen op te roepen. Wij zitten daar maar op ons bankje te genieten van een schitterende ondergaande zon die het land in vurige kleur zet. Tussen Schelle en Hemiksem kunnen we twee keer aan de frietgeur weerstaan. Een derde maal is scheepsrecht … we laten ons ‘de grote’ smaken !
FOTOREEKS
https://picasaweb.google.com/102282674505838562948/02112013Wintam