Ik zag het vrijdag al bij het bevestigen van de pijltjes, dit wordt één van de mooiste Zoniëntochten ooit. Zo een herfstpracht einde november, kan mij niet herinneren dit ooit meegemaakt te hebben ! Had nochtans een baaldag. Te weinig materiaal ingeslagen, rugzak die de geest geeft net als het NMBS materieel. Tja, er dient evenwicht in de dag te zijn.
Zondagochtend zijn we in Antwerpen-Berchem paraat. Jefke reist met ons mee over Brussel-Noord waar we ruim de tijd hebben voor een kop koffie. We bereiken de startzaal gelijktijdig met … de Stroboeren op busuitstap, wat voor de nodige hilariteit zorgt en plaagstoten met voorzitter Ludo. Na de zoentjes en stevige handdrukken met de vele clubmaatjes ‘on duty’ gaan we op pad. Stappen langs het gemeentehuis en zijn vijvers door de Hoeilaartse woonkern. Wilfried zorgt voor een stevige opwarmer, het parkoers golft de eerste paar kilometer behoorlijk op en neer. Bij Solheide is het grootste leed geleden, de wandellijven staan er tot voldoening van de Voorzitter in het zweet. Bemdekensveld wordt het eerste mini natuurgebiedje, gevolgd door het Koedalbos, in aanleg. Een ook al eerste kasseitje zet ons af bij een pracht van een bomenpad tussen de akkers. Bij een manege duiken we het immense Zoniënwoud in. De langere afstanden sluipen links weg. Mogen genieten van halfopen natuur met een veelheid aan kleur, geel en oker in de aanbieding. Een mini stukje Willeriekende dreef, een tunneltje loodst ons naar de overkant van de Brusselse Grote Ring tot de befaamde rust van de blokhut. Christine dirigeert er met zachte lach van achter de kassa haar troepen. Wij verkiezen een bankje op de ‘pelouse’.
Alarm ! Meerdere wandelaars melden het ontbreken van pijlen op een strategisch punt. Wilfried is verwittigd, ik neem uit voorzorg ook wat materiaal mee, ben zo’n drie kwartier van het heikele punt verwijderd. Wordt uiteraard geplaagd door vrienden wandelaars die weten dat ik hier gisteren actief was. Heerlijk toch hoe wij met mekaar omgaan ! We gaan weer op pad. Duiken voorbij de hondenclub een verdieping lager. Gaan linksaf bij het diepste punt om stilaan weer te klimmen over een prachtig eenmanspad. Even opletten om het Bunzingenpad niet te missen, twee maal scherp rechts. Onder wat hemels gedruppel vervolgen we onze weg. Bij Caudael wordt het gezegde bevestigd, na regen komt zonneschijn. Wilfried heeft weer aan mij gedacht bij het uittekenen van dit parkoers. Ik ben dol op de diepliggende, smalle paadjes van Zoniën die ik al sinds mijn jeugd ken. Bij de Tamboerdreef blijkt Danny de schade al hersteld te hebben, geen wandelaar die hoeft te dwalen. Langs een heerlijk slingerend fietspad begeven we ons terug naar het kapelleke van Welriekende, in het gezelschap van Jefke. Samen met een groep Lachende Klompjes genieten we van onze tweede pauze aan de blokhut ‘bij Christine’.
Moeten opnieuw een verdieping lager en dan naar rechts. Even verder stuurt een pittige klim ons naar de Mezendreef. Een weelderige ondergroei van geel en jong blad streelt er ons oog. Met het geraas van koning auto op de achtergrond gaan we richting vijvertje en tunnel van Leonard. Een lange, trage klim zet ons af bij een kasseitje. Het voert ons naar de tunnel onder de E411. Aan de overkant weer een zee van geel, golvend tot de ook al pittige Haagbeukdreef. De rustpost van De Bosuil wenkt. Tot onze voldoening is het er zeer druk, de IJsetrippers scoren vandaag. We laten Jefke, Peter en Patje achter. Hebben ook hier een boslus voor de boeg. Het zwerk en dus ook het bos ogen stilaan duister. De prachtige beukendreef is er daarom niet minder mooi om. We wandelen vervolgens, stevig golvend door de Koninklijke Schenking en zijn ‘apenbomen’. Wilfried bedenkt vandaag een alleraardigst extraatje alvorens de Woudmeesterdreef in te slaan. Verderop wordt het klassiek met de kasseitjes van Sint-Jan en het tarmac van Onze-Lieve-Vrouw. Veel wandelaars komen we er niet meer tegen.
Na de laatste pauze wacht de Willeriekende Dreef, de echte dan. We ruilen hem in voor de Eikenlaan, een bonkige kasseiweg door velden en langs serres. Zelfs Linda dokkert over de kinderkopjes, een unicum toch ! Van de Koedalstraat, met zijn prachtige vergezicht gaat het naar de diepe afzink van de Bergstraat. Wir haben es wieder geschaft ! Drinken ons Duvelke met de maatjes uit Borgerhout, net voor zij op vakantie vertrekken. Vrolijk wandelen we terug naar de trein en zijn trapperige perrons die aan de Modern Times van Charlie Chaplin doen denken. Morgen sta ik hier terug om de pijltjes op te ruimen. Meer dan 1900 wandelaars, onze ganse schare helpers mag weer eens fier terugkijken op een glansprestatie !
FOTOREEKS
https://picasaweb.google.com/102282674505838562948/24112013Hoeilaart