Drie uur bedraagt onze reistijd ‘door to door’. Dit laatste is wel heel letterlijk te nemen. We stappen van de trein in Landelies recht de startzaal binnen,korter kan niet. Een prachtig zaaltje overigens en goed beklant. De parkoerstekening oogt al even fraai, wij verwachten dan ook veel van deze tocht aan de boorden van de Samber. Stappen langs het stemmige Romaanse kerkje St-Martin naar een sluis over het water. Volgen de Samber even stroomopwaarts tot het bordje Col de Landelies. Er volgt inderdaad een pittig, technisch klimmetje. Is Linda’s sterkste kant niet, we nemen er onze tijd voor. Gaan vervolgens op een richel lopen, halve hoogte in het bos. Prachtig natuurlijk maar we zijn wel voorzichtig niet de afgrond in te duiken. De lange zachte klim ruilen we in voor een dalend, breder pad langs een klaterend beekje. Het blijft steeds opletten waar je de voetjes neerzet vanwege de vele losse stenen. We raken in het dal even aan het parkoers van de 6 km en mogen dan weer klimmen. Een bekende Gentenaar wordt er onze gezel. Even wat hemels gedruppel. Het deert ons niet, lopen nog steeds in het bos. Verlaten het groen en lopen door een stille wijk richting eerste rustpost. Een ziekenwagen voert er een onfortuinlijke man af die een pijnlijke val maakte. Stellen ons intussen vragen bij de opmeting van het parkoers. Deden 1:20 over 5,5 km ! Maar het deert niet, was heerlijk wandelen.
Stappen opnieuw het bos in met zijn weelderige ondergroei van varens en bramen. Zijn plots moederziel alleen. De afdaling voert ons weer langs en over een beekje, weidse akkers tegemoet. De oogst is er rijp en binnen, het stro geurt zomers warm, heerlijk ! Na een ruim bemeten 3,5 km kunnen we pauzeren bij café Leblon. We lopen door, de volgende etappe is ook slechts 4,2 km lang. Draaien rond die schitterende ruïne van de Abbaye d’Aulne en gaan dan klimmen. Stevige kost dit en het drukkende klimaat doet mij op mijn adem trappen. Vanaf de top voert een steenwegje ons in dalende lijn terug naar de vallei. Voor ons doemt een immense groen wal op, een kilometerslange beboste heuvel. Wij moeten eerst nog hoog boven de spoorweg door. Volgen hem dan tot het perronnetje van Hourpes. Waarom hier treinen stoppen is ons een raadsel, er valt geen huis te bekennen. Over stille tarmacjes door het groen vervolgen wij onze weg naar het gehuchtje, langs zijn oude watertoren en fraai kasteel. Helpers van de rustpost weten te melden dat de lussen van 25 & 30 km omstreeks 14:00 worden afgesloten wegens ‘la chasse au lièvre’. Hazen schieten midden augustus, hier gelden duidelijk andere regels dan in Vlaanderen.
Wij hebben ruim de tijd, gaan omstreeks 12:30 op pad richting Bois de Waibes. Ik weet wat komen gaat, een potige klim. Ons ‘pad’ oogt als een uitgedroogde rivierbedding bezaaid met losse stenen en houtafval. We zwoegen ons naar boven ‘in het zweet ons aanschijns’. Maar dan wordt het traject vlak. Lange rechte paden loodsen ons door het bos. Met zes wandelaars lopen we op de 30 km, allemaal Vlamingen. Mogen even het bos uit om te genieten van een prachtig vergezicht bezaaid met oude mijnterrils, nu groene puisten in het landschap. Het volgende pad zet ons af bij de Château Belle Chasse, verscholen achter oude mastodonten van bomen. Bospad wordt bosrand, we kuieren over een weids plateau. Dan wordt de afdaling ingezet over het tarmacje van de Rue des Bonniers, er lijkt geen einde aan te komen. We pauzeren een laatste keer in Hourpes. Wandelaars komen er uit Vlaams-Brabant, Gent en het Ieperse.
Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Bedwingen een tweede keer de rivierbedding en stappen dan over vlakke paden door het bos hoog boven de vallei. Bij een vijver vol gele bloemetjes houden een groepje vrienden ‘déjeuner dans l’herbe’. Paarden en koetsen staan even verder gestald. Onze parkoersmeester is uit het goede hout gesneden. Hij verlaat het bos en gunt ons een heerlijk uitzicht over het landschap van akkers, terrils, en even verderop Charleroi. Schitterend uitzicht dit! Er volgt een steile afzink naar het dorp tot bij het station. We zijn net te laat voor de trein van 16:00, hebben een wachttijd van twee uur. Hebben geen van beiden zin in een extra lusje. Genieten dan maar van een paar donkerbruine ADA, die naar Stout smaakt. Improviseren een terrasje en hebben een gezellige babbel met medewerkers terwijl een jonge moeder haar kleine spruit de borst geeft. Vallen daar nog twee IJsetrippers binnen. Kletsen ons samen door de tijd tot de trein die netjes op tijd aankomt. Een beetje moe maar voldaan reizen we naar huis terug. Deze eersteling bij Les Sympas krijgt gegarandeerd volgend jaar een vervolg. Hebben een heerlijke tocht gelopen en die aangekondigde 27 km … dat waren er vast wel 30 zoals in de kalender stond !
FOTOREEKS
https://picasaweb.google.com/102282674505838562948/15082013Landelies